فرار از آلودگی! (1)

افلاطون میگه:

هرگاه نتوانستی کسی را فراموش کنی

بدان هنوز در خاطر او هستی...

برف های سردتر می خواستیم که برف بازی حسابی کنیم و آدم برفی بسازیم،

اما غافلگیر آلودگی تهران شدیم!

و به دنبالش بی حوصلگی، بداخلاقی و... اومد به سراغمون!

بابایی مهربون هم تنهایی و دلتنگی و دوری از ما رو به جون خرید

و ما رو به سمت شیراز راهی کرد.

اینجوری شد که چند روزی مهمون آقا جون اینا شدیم

و در هوای پاکیزه و بارونی اونجا نفسی تازه کردیم

برای ادامه حیات در آلودگی اینجا!!!

کوتاه بود ولی خیلی بهمون خوش گذشت.

بخصوص به کوثر جون که عوامل سرگرمیش زیاد بود

و به جای لجبازی و بداخلاقی، همش در جواب من می گفت: چشم مادرجون

تازه شدن دیدارها همیشه شیرینه اما لحظه ی خداحافظی خیلی سخته

من که با تلقین های مثبت خودمو در اون لحظات تلخ جدایی آروم نگه داشته بودم

اما کوثر جون با گریه کردن و جدا نشدنش از مامان جون هممون رو به گریه انداخت...

و فقط یک چیز آرومش کرد که در پایان شرح این سفر میگم!

در عوض بابایی از اینجا با لبی خندون و آغوشی باز انتظارمون رو می کشید!

و ما با تکیه بر دلخوشی های گذشته برگشتیم به خونه!

شرح قسمت اول این سفر خاطره انگیز با عکس هاش در ادامه ی مطلب

صبح با صدای مامان جون و آقا جون بیدار می شدی.

اول براشون شیرین زبونی و دلبری می کردی و بعدش می رفتی تو حیاط!

یه بلبل داشتن که تو صداش می کردی بلبلی خانم!

اولین بار که رفتی و دستت رو به قفسش نزدیک کردی

با یه بغضی اومدی گفتی: من دیگه اونو دوستش ندارم آخه دستمو گاز گرفت!

و از اینجا بود که با اصطلاح "نوک زدن" آشنا شدی.

بازی کردن توی حیاط رو خیلی دوست داشتی

و بلبلی خانم هم بهانه ای شده بود که بیشتر بری بیرون و باهاش حرف بزنی

تازه یه بار هم به خرما خوردنش حسادت کردی و

گفتی: منم مثه بلبلی خانم خرما می خوام!

مامان جون کلی گلدونای جورواجور داشت

و تو در رسیدگی به اون ها، با مامان جون همراه می شدی

و ذوق می کردی و می گفتی: من گل ها رو خیلی دوست دارم. میشه بچینم؟

و بعد از کلی بازی کردن اونوقت گرسنه می شدی و

با اشتیاق می نشستی پشت میز و با اشتها صبحانه ت رو می خوردی

و با دیدن هر غذایی که برات می ذاشتم،

می گفتی: ممنون مادر جون، من اینو خیلی دوست دارم!

حداقل روزی سه بار صندلی رو می کشیدی و می بردی به سمت یخچال

و وسایل تزئینیه روش رو هی جابه جا می کردی

و می گفتی: هی صدام نکن، می خوام با اینا بازی کنم!

ساعاتی رو هم با دایی ها می گذروندی

اما گاهی از شوخی هاشون خسته می شدی و

می گفتی: ولم کنید حوصله ندارم!

یه شب مامان جون به طور غیر منتظره ای

عروسکی رو داد دستت که همبازی بچگی های من و خاله جونت بود

وقتی داستان هایی از این عروسک رو برات تعریف کردم،

علاقه ی تو بهش بیشتر شد و هی می بوسیدیش.

گاهی دستمال برمی داشتی و جای دستای خودت رو از روی میز پاک می کردی

و می گفتی: من دارم به مامان جون کمک می کنم!

آخه با اون صندلی قرمزت می نشستی پشت این میز

و غذا می خوردی یا کتاب می خوندی.

 از این کاکتوسای خوشگل و کوچولو خوشت اومده بود

و مامان جون هم چند تاشو بهمون داد و با خودمون آوردیم تهران.

 بعد از ناهار و شب ها موقع خوابیدن هم می رفتی

تو اتاق مامان جون اینا و هی مامان جون رو صدا می کردی که بیا پیش من بخواب.

و به من می گفتی: خودت تنها برو تو اتاق بخواب. من نمیام پیشت!

متشکر از نگاه خوشگلتون

ادامه ی این سفرنامه رو در پست "فرار از آلودگی! (2)" ببینید. ممنونم