سرشار از مرثیه‏ هایم!

کوچک بودی که عطش و آتش کربلای بزرگ جدت را دیدی و با آن نگاه کودکانه گریستی؛

ماندی تا دردها را روایت کنی و حدیث زخم بگویی...

آغوش بگشا ای تربت پنهان زهرا علیهاالسلام

که فرزند مظلومی دیگر، به «غربت آباد بقیع» می ‏پیوندد.

مرا به حال دلم واگذارید!

بگذارید مزار با خاک یکسان آن امام را، با نم ‏نم باران چشم ‏هایم، به طواف بنشینم.

آه، باز هم بقیع،

چه قدر این نقطه از زمین، مطهّر است!

آرامگاه آسمانیان زمینی، مأمن افلاکیان خاک نشین.

وای اگر لب باز کند، چه عقده‏ ها که می‏ گشاید،

چه رازها که فاش می‏ کند!

آری امشب هوای بقیع دارم؛ هوای غریبانه غربت

گویی شام غریبان است و من، غریبانه در نگاهِ خیمه ‏ها، آب می ‏شوم.

مولاجان، ای معلم عطوفت، مهر، جهاد و شهادت و ای شکافنده ‏ی هسته‏ ی علوم!

چقدر سخت است، یادآوری رنج‏هایت؛ از مدینه تا کربلا، از کربلا تا مدینه!

سر بر زانو می گذارم

و سرشار از مرثیه هایم!